Dookoła Pustyni Błędowskiej

     Po smardzowej majówce nadeszła pora na sprawdzenie czy w znajomych miejscach nie rosną już maślaki. Zaplanowaliśmy doroczną eskapadę na Pustynię Błędowską. Michałek i Krzyś cieszyli się na samą myśl o wyjeździe "na piasek", ale Pawełek trochę marudził, że będzie padać i zmokniemy tak samo jak w ubiegłym roku, kiedy wybraliśmy się na Pustynię. Poranek był niestety potwierdzeniem tego czarnowidztwa - za oknem było szaro, buro i ponuro, a z chmur wyciekała mżawka. Nie spieszyliśmy się zbytnio, zwłaszcza, że Krzyś postanowił odespać wszystkie poranne pobudki i o ósmej jeszcze pochrapywał. Niemniej w końcu zebraliśmy się i wyruszyliśmy. Przez większą część drogi towarzyszył nam deszcz, ale parę kilometrów przed celem wycieraczki w samochodzie mogły odpocząć.

     Kiedy zaparkowaliśmy koło wieży widokowej Czubatka, mżawki już nie było i mimo stuprocentowego zachmurzenia stwierdziliśmy zgodnie, że mamy doskonałą pogodę na spacer. Początkowy plan zakładał okrążenie Pustyni i zapełnienie maślakami dwóch koszyków, ale szybko okazało się, że trzeba będzie ten plan zmodyfikować. Po pierwsze chłopcy chcieli biegać po pustyni, a nie tylko szukać grzybów, a każdy nasz wyjazd ma być nie tylko pazerniactwem, ale przede wszystkim przyjemnością dla każdego uczestnika. Michał z Krzychem wypadli na otwartą przestrzeń i przez kwadrans galopowali po piasku jak źrebaki wypuszczone na wybieg po przymusowym postoju w boksie. Po drugie okazało się, że szukając grzybów i robiąc zdjęcia, nie da się rozwinąć szybkiego tempa marszu.

    Jak już chłopcy pobiegali, zagoniłam ich do lasu otaczającego piaskową powierzchnię i rozpoczęliśmy wypatrywanie pierwszego maślaka. Po kilkudziesięciu metrach, kiedy to Pawełek smętnie stwierdził, że nic nie będzie, zobaczyłam tego pierwszego. Zawołałam Krzycha, żeby mógł się cieszyć razem ze mną, w związku z czym natychmiast okazało się, ze to on znalazł tego pierwszego, a nie ja. A przy okazji wyhaczył następnego.

    Grzybki wyrosły na otwartej, dobrze nagrzanej powierzchni; pod drzewami nie było nic. Idąc tym tropem, penetrowaliśmy takie miejsca, do których promienie słoneczne miały dobry dostęp. Do koszyka trafiły kolejne grzybki.

    Krzysiowi wpadło nawet w łapki maślakowe serduszko.

     Po takim wstępie wydawało się, że plan grzybowy zrealizujemy z nawiązką, ale wkrótce weszliśmy na teren, którego maślaki nie zasiedliły. Przez ponad dwie godziny nic nam nie przybyło. Czas upływał. Wiedzieliśmy już, że całej Pustyni nie obejdziemy, więc przecięliśmy ją w poprzek i dobiliśmy do miejsc, w których czekały na nas maślaczki.

    Wszystkie maślaki były strasznie wybrudzone, obklejone ziemią i ściółką. Mimo wstępnego oczyszczania jeszcze na miejscu wzrostu i tak prezentowały się niezbyt wyjściowo.;)

     Oprócz maślaków, lasy wokół Pustyni zasiedla mnóstwo innych grzybków, wśród których najwięcej jest rozmaitych strzępiaków.

Były też niezawodne grzybówki.

    Tam, gdzie skończyły się maślaki, sosnowy las zajęły piestrzenice kasztanowate.

     Z nadrzewniaków najliczniej reprezentowane były żagwie i gęstoporki cynobrowe.

     Wokół Pustyni oprócz sosen rosną piękne brzózki. Okryte seledynowymi listkami wyglądają wręcz magicznie. Michałek, który zupełnie nie był zainteresowany szukaniem grzybów, chodził między brzozami, głaskał je po korze i przytulał się do nich.

    A ja liczyłam na to, że między nimi trafię na pierwszego tegorocznego koźlarza babkę. To się jednak nie udało.

     Nie mniej urokliwe od brzóz są sosenki wypuszczające wiosenne pędy i pachnące żywicą młode szyszki.

    Wokół Pustyni nie brakuje porostów. Podobnie jak rok temu, przyciągały wzrok tworząc całe czerwone płaszczyzny na podłożu.

     Pawełek starał się zrobić urocze zdjęcia porostowe, w czym niezwykle pomagali mu Michaś i Krzyś, potrząsając nim z różnych stron. Musiałam złośliwe bestie przegonić parę metrów dalej.

     W planie było jeszcze zbieranie szczawiu, więc opuściliśmy las i zabraliśmy się za skubanie szczawiowych listków na łące. Drugi koszyczek, w którym miały się znaleźć grzyby, został zapełniony zieleniną.

     Wróciliśmy na parking. Ostatni rzut oka na Pustynię, trzepanie butów wypełnionych częściowo piaskiem i powrót do domku.

    Nakarmiłam menażerię i zabrałam się za obrabianie pozysku. Na robieniu przecieru szczawiowego na zupę i skórowaniu maślaków zeszło mi sporo czasu, ale warto było.:)