Wąż z patyka, dmuchawce i parkowe pieczarki na kolację

     Poniedziałkowy wieczór. Zabawki już prawie (z naciskiem na prawie) pozbierane, za chwilę mycie, bajka i chłopaki do spania. A tu nagle Michałek odrywa się od sprzątania i:

- Mamo! Daj mi patyk! - prosi, a właściwie żąda.
- Jaki paty? Po co ci patyk?
- Będziemy z niego robić węża!
- Jakiego węża??? - pytam coraz bardziej zdumiona.
- No jak to jakiego! Z głową. rozdwojonym językiem i oczami!
- Nie mam patyka - odpowiadam. A na kiedy go potrzebujesz?
- No chyba na jutro - odpowiada Michałek.

    Doszłam do wniosku, że zapewne ma ten patyk przynieść do szkoły na zajęcia plastyczne. Zaczęłam dalszą indagację. Okazało się, że Michaś miał "ten patyk zadany" w piątek, ale się dziecku zapomniało... A tu cała sobota spędzona w stajni, cała niedziela w lesie; w jednym i drugim miejscu patyków było od groma i jeszcze ciut, ciut. Zaproponowałam, że weźmiemy rano jeden z patyków leżących w garażu (chłopcy przynoszą takie pamiątki ze spacerów i trochę się tych patyków zgromadziło). Michaś oświadczył jednak, ze to nie może być taki patyk, bo w garażu są same proste, a on potrzebuje krzywy patyk, z którego można będzie zrobić wijącego się węża. 

    Krzywego patyka nie miałam, więc powiedziałam Michałkowi, że najwcześniej odpowiedni materiał na węża będzie można pozyskać następnego dnia; we wtorek. Przystał na to, zwłaszcza, że nie był pewien, kiedy mu ten patyk będzie potrzebny. Początkowo miałam zamiar sama znaleźć Michałkowi jakiś patyk, ale po przemyśleniu doszłam do wniosku, ze będzie bezpieczniej jak Michał sam sobie znajdzie odpowiedni do swojego zamysłu materiał. Patyk wybrany przeze mnie mógłby się okazać za gruby, za prosty albo ogólnie nie taki jak być powinien.

    Od wtorkowego południa było parno, grzmiało dookoła i od czasu do czasu spadały pojedyncze krople deszczu przywiane przez wiatr. Zachodziła obawa, że jak lunie, to trener Krzysia odwoła trening piłkarski, a właśnie w tym czasie z Michałkiem mogliśmy poszukać patyka.

     Wszystko się jednak udało. Klasa Michałka nie robiła węży we wtorek, deszcz nie padał, rozpoczął się trening. Krzychu poszedł kopać piłę, a my z Michałkiem ruszyliśmy do parku na poszukiwania wężowego patyka.

     Nie uszliśmy daleko, kiedy trafiliśmy na dmuchawcowe poletka. Trawniki były tak wspaniale pokryte puszystymi dmuchawcami, że nie dało się przejść obok nich obojętnie. Michaś chciał się natychmiast rzucić do rozsiewania mniszków, ale powstrzymałam go na chwilę, żeby obfocić dmuchawce przed wysianiem.

    Zrobiłam kilka zdjęć i Michaś przystąpił do działania. Biegał wśród dmuchawców niczym jakaś łąkowa rusałka i rozrzucał wokół maleńkie spadochroniki z nasionkami.

    Okazało się jednak, że między delikatnymi puszkami ukryła się złowroga pokrzywa, która użarła Michałka tak, że w sekundzie znieruchomiał i tylko powtarzał "auuu! auuu!".

    I to by było na tyle ręcznego siewu dmuchawców w Michałkowym wydaniu. Ostrożne wyszedł na chodnik, porzucając pracę siewcy. Przypomniałam mu jakie ma zadanie do wykonania. Od razu wymyślił, że jak znajdzie patyk na węża, to wykorzysta go do siania dmuchawców i nie bedzie się więcej narażał na ataki wściekłych pokrzyw.

    Przeszliśmy koło miejsca, w którym jesienią rosły pieczarki, ale teraz nic nie wyrosło. Dalsza droga prowadziła koło gruzowiska za skrajnymi budynkami szpitala. Tam Michałek wypatrzył patyk, który mu się spodobał. Mnie podobał się mniej, ale wspólnie z Michałkiem doszliśmy do wniosku, ze go zabierzemy, a jeśli znajdziemy ładniejszy, to wymienimy.

    Przeszliśmy przez miejscówkę borowików ponurych, ale nic nie wyrosło. Było za to sporo dmuchawców, które Michałek rozdmuchał za pomocą patyka - węża. Nad Lasami Tynieckimi i Skawiną robiło się coraz ciemniej i coraz wyraźniej słychać było zbliżającą się burzą.

    Michaś wymienił "pierwszego węża" na drugiego, ale kilka kroków dalej wypatrzyłam kapitalnie skręcony patyk, który pokazałam Michałkowi. Stwierdził, że ten jest doskonały i drugi wąż wrócił "do natury", a z nami poszedł ten trzeci, "doskonały". Najważniejsza misja została wypełniona. Wąż otrzymał też niemal od razu imię i nazwisko - Skrętek Błyskawica. Z bezosobowego patyka parkowego awansował na wybitną indywidualność.;)

     Weszliśmy do bardziej grzybowej części parku. Jako pierwszy trafił nam się żółciak. Rósł sobie na pniaku po ściętym drzewie, dość daleko od alejki, którą szliśmy. Zobaczyłam z daleka coś żółtego i powiedziałam Michałkowi, żeby popatrzył swoimi lepszymi oczami, czy jest to żółciak, czy jakiś śmieć.

    Michałek pobiegł we wskazanym kierunku i oczywiście przywłaszczył sobie znalezisko.

    Niedaleko żółciaka wpadliśmy w pajęczą sieć - pozostałość po pikniku, jaki w parku odbywał się w weekend. Michałek miał wielką ochotę wejść do sieci zrobionej z folii, ale powstrzymałam go przed tym obawiając się zniszczenia sieci i wyglebienia Michałka.

     Zaczęło regularnie padać. Michaś założył na głowę kaptur od bluzy, ja nie założyłam nic, bo nie miałam i ruszyliśmy w kierunku boiska. W dodatku na drodze stanęły nam kolejne grzyby - tym razem polówki wczesne.

    Jeszcze ich w tym roku nie spotkałam, więc obowiązkowo trzeba je było obejrzeć, pogłaskać i zrobić parę zdjęć.:)

    Od polówek ruszyliśmy prawie biegiem. Koszulka już mi się przykleiła do ramion, więc w zasadzie nie musiałabym się zbytnio spieszyć do samochodu, ale Michałek jeszcze nie przemókł i dobrze byłoby go wpakować pod dach.

    W biegu zatrzymały nas kolejne grzybki - pieczarki. "O mniam, mniam" - powiedział Michałek, który bardzo lubi ten gatunek grzybów pakować do brzuszka. Ekspresowo cyknęłam fotki i pozbierałam pieczarki. Popędziliśmy do samochodu.

    Wpakowałam Michałka i pieczarki do auta, a sama poszłam popatrzeć jak Krzychu gra. Niektórzy rodzice zabrali swoje dzieciaki przed końcem treningu, żeby nie mokły. Zaproponowałam Krzyśkowi, że też może iść, jak chce. Wziął tylko bluzę i prychnął - taki deszcz, to nie deszcz. A lało konkretnie. Jeszcze przez kwadrans patrzyłam na Krzysia strzelającego gole i taplającego się w rozmoczonej murawie boiska. W końcu trening się skończył i mogliśmy jechać do domu z pozyskanymi w parku zdobyczami.:)