Wzmocniony skład Menażerii

     Dzisiaj poziom zadziecienia Menażerii wzrósł o 100% - na spacer do lasu, oprócz Michałka i Krzysia, zabrałam wnuków mojego grzybowego przyjaciela - Zibiego. Miłosz i Klara wybrali menażeryjne grzybobranie zamiast wyjazdu na cotygodniowy jarmark w Jabłonce. Żeby zapakować całe towarzystwo do mojego wozidła, musiałam jeden fotelik wrzucić do bagażnika, dzięki czemu udało się upchać do auta całą czwórkę, a nawet pozapinać ich pasami. Na zbiórkę o 7.45 wszyscy stawili się przed czasem, więc wyruszyliśmy do "Lasu pod Małpą" zgodnie z planem.

     Tylko kawałek jechaliśmy asfaltem, później odbiliśmy na polną drogę. Co prawda każdy samochód w moich łapach musi być terenowy i dojechać do każdego miejsca, które sobie wymyślę, ale i tak Miłosz był zdegustowany mizerną prędkością i stwierdził, że jego dziadek pomyka takimi drogami z szybkością 90 na godzinę. W myślach stwierdziłam, że Miłosz jest takim samym bajarzem, jak jego dziadek, a chwilę później wszyscy odczuliśmy, że prędkość zawsze może być jeszcze mniejsza. Droga, którą my jechaliśmy do lasu, bacówkowe owce, po porannym udoju, wyruszały na łąki, żeby się najeść. Nasza prędkość spadła do zera. Musieliśmy przeczekać aż całe stado nas ominie.

     Chwilę to trwało. Dzieciaki najpierw otworzyły okna, żeby dotknąć owieczek, ale w szybkim tempie zaraz te okna zamykały, stwierdzając, że owieczki wonieją rozsiewając smrodek. W końcu stado przeszło i mogliśmy jechać dalej. Zaparkowaliśmy przy składowisku drzewa i ruszyliśmy całą ekipą w las. Zaraz na wstępie zaatakowały nas ogromne bombiory - dojrzałe, czerwone poziomki, na które dzieciaki rzuciły się,jakby nie dostały śniadania. Grzybki musiały poczekać.

     Pierwsze było stadko kurek, na które rzuciła się cała banda. Nie miałam co zbierać, bo w sekundzie wszystkie wyrwali, rzucili w jedno miejsce mówiąc: "Mama/ciocia - obrób, a my szukamy dalej!" To ja grzecznie obrabiałam, oddając każdemu, co kto wyrwał, a oni zamiast szukać, kontrolowali, czy aby na pewno nic nie pomylę przy rozdzielaniu łupów.

    Kawałek dalej czekały na nas podgrzybki brunatne. Chociaż piękne i młode, nie nadawały się do zabrania, bo padły wcześniej łupem robali.

     Rosły również borowiki szlachetne - młode i świeże. Niestety, nawet te maluchy w większości nadawały się tylko do pozostawienia w lesie. Wiele z nich dyskwalifikował sam dotyk (miały gąbczastą konsystencję), więc nawet ich nie ruszaliśmy.

     Na borowikowym odcinku lasu trafił się pniaczek, na którym wyrosły galaretki kolczaste. Michaś i Krzyś wiedzą od dawna, że te żelki można jeść na surowo i zawsze po kilka w lesie zjadają. Dla Miłosza i Klary była to nowość. Dzieciaki rzuciły się do próbowania galaretków i musiałam interweniować, żeby się o nie nie pokłóciły. W efekcie podzieliliśmy znalezisko na równe części i cała czwórka mogła zjeść po kilka żelkowych języczków.

     Dzieciakom dość szybko znudziło się zaangażowanie w poszukiwania grzybów, których za wiele nie było i zajęły się bieganiem i leśnymi zabawami, przeplatanymi pytaniami mniej zaprawionych w leśnych bojach Miłosza i Klary, kiedy WRESZCIE dojdziemy do małpy. To nie była nawet połowa zaplanowanej trasy, ale stwierdziłam, że dadzą radę, więc nie planowałam skracania wędrówki. Dzieci przegapiły przydrożnego, ogromnego borowika ceglastoporego, ale chętnie zawróciły, żeby go obejrzeć. Miłosz nie mógł przeboleć, że takiego wielkiego grzyba tylko uwiecznimy na zdjęciu. Chwilę musiałam go przekonywać, że nie ma sensu ruszać takiego wiekowego owocnika, któremu już pleśń zaatakowała kapelusz. Giganciak pozostał na swoim miejscu.

     Niedaleko od staruszka uszliśmy, kiedy na poboczu leśnej ścieżki w oczy rzuciły nam się gołąbki śmierdzące. Dzieci oczywiście musiały sprawdzić, że naprawdę trochę śmierdzą.:)

     A później weszliśmy na tereny borowikowe. Królem borowików został Krzyś - jedyny, któremu chciało się jeszcze nurkować w młodnikach i szukać wśród borowin. Najładniejsze sztuki wpadły w jego łapki.:)

     Schodziliśmy powolutku w kierunku małpy. Na trasie wyskoczył pierwszy tegoroczny muchomor czerwony.

     Wreszcie dotarliśmy do strzegącej tego lasu małpy. I okazało się, że ona już dogorywa, a jej nadwątlone siły zostały wzmocnione przez Maria. Mario to podobno bohater gier komputerowych... Nie miałam przyjemności poznać go wcześniej, ale dzieciom nie był obcy. Zostałam zatem uświadomiona kto zacz.:)

     Od małpy i Maria nie było już daleko do samochodu. Dzieci, które wcześniej zjadły śniadaniowe kanapki (Krzyś pomógł w neutralizowaniu jedzenia Miłoszowi i Klarze), zapodałam dzieciakom drożdżówki zakupione po drodze do lasu. Cukier zrobił swoje - do auta dzieciarnia dopadła biegiem, a Krzychu nawet porwał koszyczek ze zbiorem swoim, moim i Michałkowym. Wszak do zdjęcia grupowego trzeba się prezentować godnie.:)

     Wróciliśmy do domu w porze obiadowej, więc zamiast zająć się grzybami, musiałam nakarmić wygłodniałe towarzystwo, bo drożdżówki zostały już tylko wspomnieniem. Na apetyt dzieciarni w czasie wakacji nie mogę narzekać.:)