Moje urodzinowe grzybki

      Marzył  mi się urodzinowy koszyk wypełniony grzybami. Co do zawartości gatunkowej specjalnych życzeń nie miałam; wystarczyłby taki napełniony jadalnymi rozmaitościami. Aby pomóc w spełnieniu marzeń, wyznaczyłam dość długą trasę przez grzybodajne tereny, na których niejednokrotnie udawało się zapełnić nie jeden, a kilka koszyków. Zapowiedziałam też dzień wcześniej moim chłopakom, że w ten szczególny dzień będę im wydawać rozkazy, a oni mają je wykonywać bez szemrania. Posłużyłam się Michałkowymi słowami z jego urodzinowego dnia, kiedy to on zarządził, że my wszyscy mamy wykonywać jego rozkazy. Ja się wtedy pośmiałam z Michałkowych życzeń urodzinowo - rozkazowych, a teraz Michałek od razu stanął okoniem, stwierdzając, że on nie jest stworzony do wykonywania rozkazów i na pewno nie będzie nosił żadnego koszyka, bo przecież i tak wysypie jego zawartość w najmniej odpowiednim miejscu i momencie. Musiałam się z nim trochę podroczyć, więc im bardziej się unosił, że moich rozkazów z tysiąca powodów nie wykona, tym większym spokojem reagowałam na jego pyszczenie. Oj pyskate mi się to moje starsze dziecko zrobiło okrutnie. A przy tym przekonane o swojej mądrości, wiedzy i doskonałości...

      Do lasu wyruszyliśmy zaraz po śniadaniu, okutani w ciepłe bluzy i kurtki, bo noce już są bardzo zimne i zanim świat zostanie rozgrzany południowym słońcem, trzeba się dobrze ubrać. Poranek powitał nas nie tylko niewielką temperaturą, ale i promieniami słońca i tysięcznymi pajęczynami z nanizanymi na nie perełkami rosy. Kocham takie poranki - już nie całkiem letnie, a jeszcze niezupełnie jesienne.

      Poszliśmy w las zabierając z sobą niezliczone pajęczyny zastępujące nam drogę na łąkach.

       Pierwszymi grzybami, do których rzucił się Krzyś były dorodne kurki, a mnie trafił się jako pierwszy jakiś podziemny - leżał sobie w ściółce przerytej jakimś zwierzęcym pyszczkiem czy też rozkopanej raciczkami. Obok były resztki innych, wyjedzonych w środku owocników. W pierwszej chwili myślałam,  ze to zwyczajne jeleniaki, najczęściej wykopywane przez zwierzynę grzyby podziemne, jednak brak charakterystycznego zapachu oraz miękka i jaśniutka zewnętrzna warstwa zupełnie wyeliminowały ten gatunek. Zrobiłam fotkę i zostawiłam grzybka w leśnej stołówce - amator podziemnaików zapewne wróci w to miejsce.

      Wędrowaliśmy sobie dalej - ja, chłopaki i ciocia Ania. Od czasu do czasu nasze koszyki zasilały znajdowane pojedynczo borowiki ceglastopore, szlachetne oraz pieprzniki wszelakie. Miłym zaskoczeniem były niewielkie gromadki pieprzników trąbkowych, które bardzo lubią wilgoć i obecnie bardzo trudno je spotkać, bo całe żłobkowe pokolenia zostały zupełnie wysuszone podczas upałów. Te, które znaleźliśmy, wyrosły teraz - były młodziutkie i świeżutkie. Ten gatunek ma jeszcze szansę zasiedlić lasy, bo pieprzniki trąbkowe rosną do późnej jesieni i można je zbierać nawet spod śniegu.

       Borowiki czekały przede wszystkim na środku dróg, gdzie spadło najwięcej deszczu, a wilgoć została zatrzymana przez mech i trawę. Na takiego pięknisia trafiłam ja, tylko dlatego, że Krzychu szedł nieco z tyłu. Gdyby znalazł się bliżej, prawdziweczek na pewno padłby jego łupem.

     Po odsłonięciu ściółki okazało się zreszta, że nie jeden, a dwa.

      Największego borowika dopadła Ania, ale Krzychu, jak zwykle, chciał się podpiąć pod jej sukces i musiała walczyć jak lew o swoje znalezisko.

     Co dziwne, ten duży okaz miał zdrowiuteńki kapelusz, w przeciwieństwie doparu znacznie młodszych i mniejszych sztuk, które pozostawiliśmy od razu w lesie, aby robale dokończyły dzieło zniszczenia.

      Ja za to dopadłam najpiękniejszego z pięknych ceglasi - twardego, pięknie wybarwionego grubaska. Nie potrzebuję szlachetniaków; koszyk wypełniony takimi cudeńkami zapewniłby mi pełnię zadowolenia z grzybobrania.

      Krzychu polował za to na borowiki przydrożne. I miał onkretne efekty na tym polu swojej grzybiarskiej działalności.

       Koszyka nie napełniłam po brzegi, ale był PRAWIE pełny, z naciskiem na PRAWIE.;) Spacer był cudowny, okraszony na koniec uroczym siedzuniem jodłowym. Urodzinowe przedpołudnie spędziłam tak, jak lubię i nawet pyskówki Michałka, który nie chciał wykonywać moich rozkazów, nie zepsuły mi humoru.:)