Orawskie siedzunie

     W orawskich lasach panują pustki straszliwe. Koszyk zabieramy na spacery tylko w ramach przyzwyczajenia - wychodzimy z domu z pustym i z takim samym wracamy. Brak grzybów i upalna pogoda sprawiają, że Michałkowi i Krzysiowi mniej niż zwykle chce się chodzić do lasu. Najwyraźniej nastąpiło wakacyjne zmęczenie materiału. Wśród tego totalnego bezgrzybia od czasu do czasu można oko zawiesić na jakimś ciekawym okazie. O dziwo, w tym gorącu, w kilku miejscach wyrosły piękne siedzunie jodłowe. Krzychu, oglądając je, zaczął dopytywać, kiedy będziemy zbierać te właściwe siedzunie - sosnowe, które bez skrupułów można pakować do koszyka. Najwyraźniej marzy się dziecku pełny kosz, tak samo jak mnie.

     A oto kilka orawskich siedzuni jodłowych, jakie spotkaliśmy w ostatnich tygodniach. Jegomości z dwóch powyższych zdjęć odkrył podczas swojej orawskiej foto-wyprawy Bobson. To całkiem nowa lokalizacja na zboczach Babiej Góry. W znanych mi miejscówkach z tego lasu, siedzunie w tym roku się nie pojawiły. A te "Bobsonowe" wyrosły przy samej drodze leśnej  - cztery sztuki; jeden duży owocnik i trzy mniejsze. Dla nich zbawienny jest brak grzybów pozyskowych na Babiej, bo dzięki temu grzybiarzy w lesie nie ma i tym samym nie miał kto skopać doskonale widocznych siedzuniowych owocników.

     A to już najstarszy z obserwowanych egzemplarzy, zlokalizowany przez Krzysia 26 lipca. Poniżej zamieszczam fotki z dnia znalezienia i odwiedzin w tym miejscu w dniu 31 lipca. To ten owocnik pokazałam Bobsonowi, zanim jeszcze trafił swoje znalezisko. Wtedy już był nieźle podsuszony, a obecnie jest w stanie zamierania. Nie osiągnął takiej wielkości, do jakiej mógłby dorosnąć, gdyby w lesie było mokro, ale i tak jest piękny. Na pewno jeszcze go będziemy oglądać przed końcem wakacji i powrotem do Krakowa.

     Fale upałów nie powstrzymały siedzuniowej grzybni. Bardzo mnie to zaskoczyło, bo skoro żadne inne grzyby nie rosną, to i siedzunie powinny siedzieć głęboko pod ziemią.;) Tymczasem spotkałam ostatnio dwa młode, świeże egzemplarze. Są drobniutkie jak na ten gatunek, ale to jest zrozumiałe ze względu na suszę.

     Z innych ciekawostek mogę zaprezentować jedynie młodą i mizerną kolcownicę świerkową. Po raz pierwszy trafiłam na nią w tak młodym stadium rozwoju (wyrosła w tym roku z miesięcznym opóźnieniem w porównaniu z ubiegłymi latami). Znam tylko jedną miejscówkę tego grzybka. Chyba za słabo się rozglądam, bo miejsc typowych dla niej nie brakuje na Orawie.

     Nie mniej od młodych siedzuni zaskakują mnie spotykane w lasach goryczaki żółciowe; niektóre to naprawdę wypasione sztuki. Przy takich spotkaniach zawsze zadaję sobie pytanie dlaczego one miały siłę wyrosnąć, a jakieś na przykład borowiki, nie.

     Już nie liczę na to, że w czasie tych wakacji uda nam się zapełnić koszyki. Trzeba się z tym pogodzić i czekać na jesień w podkrakowskich lasach.:)