Na kucykach po uszaki

     Listopad podarował nam jeszcze jeden cudny dzień. Chwilami miało się nawet wrażenie, że to wcale nie jest późna jesień, tylko wczesna wiosna, tak koło połowy marca. Dzień zaczęliśmy standardowo - poranny wyjazd do koni, gdzie ja męczyłam konie i jeźdźców na ujeżdżalni, a chłopcy sami organizowali sobie czas. Dzisiaj trenowali wspinanie się na drzewa, pod którymi rosły cierniste krzewy, na co Krzyś zwrócił uwagę dopiero wtedy, kiedy w nich wylądował. Ponieważ było naprawdę cieplutko, kurtki wylądowały w samochodzie, a chłopcy bawili się w samych bluzach. było im wygodnie bez jednej grubej warstwy ubrania, ale okazało się zgubne dla Krzycha, który zsunął się z drzewa i wylądował wprost na kolcach pokrywających gałązki krzaków pod drzewem. Bluza się podwineła i cały brzuszek Krzysiowy został porysowany okrutnymi cierniami. Dopiero co przestał go brzuszek boleć od środka, a już mu jego właściciel zafundował bolesność zewnętrzną. Buźka się Krzychowi wykrzywiła, ale łza żadna nie wyciekła. Stwierdził tylko zbolałym głosem, że strasznie boli. Po chwili jednak, kiedy obejrzał odniesione rany, doszedł do wniosku, że przecież będzie mógł je pokazać kolegom.:) Zadrapania od razu przestały boleć. 

     Było południe. Cieplutki wietrzyk i słońce. Nie musieliśmy się nadmiernie spieszyć z powrotem do domu, bo następna planowana godzinowo atrakcja - urodzinowa impreza u koleżanki Krzysia - miała się odbyć dopiero o 17.30. Żal byłoby wracać już do domu. Wzięliśmy więc Żółtego i Feliksa na spacer w kierunku melioracyjnego rowu, nad którym już niejednokrotnie pozyskiwaliśmy uszaczki bzowe.

     Krzychu dosiadł Żółtego, a Gabrysia Feliksa. Kucyki mają już zimowe futra, na których siedzi się jak na mięciutkich poduszkach, więc siodło jest o tej porze zbędnym dodatkiem do kucuniów. Michaś nie chciał jechać na koniu, więc poszedł razem ze mną na piechotę.

     Do rowu jest niespełna kilometr, więc nie był to jakiś super długi spacer, ale za to niezwykle atrakcyjny. Ponieważ dzikie bzy rosną wraz z innymi chaszczami, przede wszystkim wysokimi, wyschniętymi już pokrzywami, kucyki chciałam zostawić w wygodnym miejscu, żeby sobie poskubały listopadowej trawki, a na uszaki iść na własnych nogach. Gabrysia zdecydowała, że będzie pasła konie, bo dla niej to zdecydowanie większa atrakcja niż szukanie grzybów, Michaś upewnił się, że zrobię mu z zebranymi uszakami jego ulubione danie - jarzynki + uszaki + ryż i na tym zakończył się jego wkład w pozysk, a Krzyś wlazł ze mną w krzaki.

     Szybko okazało się jednak, że Michałek wymyślił atrakcyjniejsze zajęcie i Krzyś dołączył do niego, zostawiając mnie sam na sam z uszakami. Chłopcy wyjmowali kamienie z rowu po jednej stronie mostka i wrzucali je na drugą stronę, gdzie było więcej wody. Zabawa była doskonała.:)

     Tymczasem ja przedzierałam się przez suche pokrzywy (one też potrafią całkiem nieźle parzyć mimo suchości) i szukałam uszaków.

    Pięknie wyglądały w promieniach słońca i było ich całkiem sporo. W siatce szybko mi ich przybywało, bo w większości były bardzo dorodne.

    Będzie miał Michaś swoje jedzonka na bogato z dzisiejszymi uszakami.:)

     Trafiła się też grupka zimówek/płomiennic zimowych. Zostawiłam je na rozsiew, bo było ich zdecydowanie za mało, żeby poczuć ich smak w jakiejś potrawie.

    I tak nam minęły najpiękniejsze i najcieplejsze chwile dzisiejszej soboty. Na spacerku każdy robił to, co sprawiało mu największą przyjemność - Michaś z Krzychem rozchlapywali wodę z rowu przy użyciu kamieni, Gabrysia zajmowała się konikami, a ja nazbierałam uszaczków.:)

    Jutro już nie ma być tak pięknie, ale cały czas liczę na to, że chociaż padać nie będzie. Rano jedziemy do Buska, żeby odebrać Pawełka z sanatorium i oczywiście spenetrować jakiś las.:)