Nadal królują nadrzewniaki

    W sobotę, przy stajennym ognisku, Pawełek, jak zwykle, był bałamucony przez swoją najwierniejszą towarzyszkę ogniskową i dowiedział się, że na Rynku jest wspaniały kiermasz świąteczny. Pawełek się momentalnie podjarał, bo oczami wyobraźni już oglądał te wszystkie smakowitości na jarmarcznych stołach. Michaś i Krzyś też takie miejsca lubią, bo one stwarzają okazję do naciągnięcia starych na zakup czegokolwiek, a wiadomo, że wejście w posiadanie kolejnego miecza albo drewnianej pukawki jest dla dziecięcej duszy cudownym doznaniem. No dobrze, ja na razie o niczym nie wiedziałam, bo zajmowałam się końmi. Kiedy zeszłam z ujeżdżalni, bardzo zadowolony z siebie Pawełek, oznajmił:"Zmiana planów na jutro!" I pospieszył z wyjaśnieniem obejmującym to wszystko, co napisałam wcześniej. Nie, nie i jeszcze raz nie! Niedziela jest jedynym dniem tygodnia, w którym można na dłużej iść do lasu! A ostatnio nam leśne spacery przepadały, bo dwa tygodnie temu Krzyś miał turniej piłkarski i do lasu wpadliśmy tylko na bardzo szybki spacer, tydzień temu mroziło i wiało, a Michaś miał imprezę urodzinową... Nie poświęcę kolejnego dnia na włóczenie się po centrum miasta!

     Pawełek, widząc, że mnie nie przekona do swojego planu, oświadczył, że w takim razie pójdzie na kiermasz z chłopakami, a ja mogę sobie sama jechać do lasu. Zabrzmiało to bardzo sensownie. Zanim w niedzielę rano wyruszyłam na samotny podbój lasu, natłukłam chłopakom do głów, że mają się siebie pilnować, żeby nie poginąć w miejskim tłumie. Najbardziej się bowiem tego właśnie obawiałam; zazwyczaj w takich miejscach to ja skupiam się na pilnowaniu dzieci, a Pawełek ogląda sobie widoki i robi zdjęcia. No, ale kiedyś muszę im zaufać; nagadałam się i pojechałam do lasu w Cisiach.

     Tuż za szlabanem oddzielającym parking od lasu, leżały sterty wyciętych drzew. Ten widok towarzyszył mi niestety podczas całego spaceru - przy każdym leśnym dukcie tysiące drzew czekały na wywiezienie z lasu.

     Poszłam najpierw na czarkowisko, bo to tuż koło wjazdu do lasu. Przeczesywałam miejscówkę zakosami, ruszałam patyczkiem w ściółce i nic... Z czerwonych elementów wystroju w oczy wpadła mi tylko porzucona zakrętka od słoika. Czarek nie było.:( Coś ja w tym roku zupełnie do wiosennych grzybów szczęścia nie mam. Jak mnie ten niefart nie opuści w kwietniu, to będzie bieda.

     Jako, że czarek nie było, przeprosiłam się z nadrzewniakami i na nich skupiłam uwagę. Najwięcej było próchnilców gałęzistych okupujących omszone pniaki. A z innych gatunków same zdechlaki - obrośnięty glonami wrośniak i poszarpany zębem czasu trzęsak pomarańczowożółty.

     Zostawiłam pustą czarkową miejscówkę i wybrałam trasę w dół lasu. Tak sobie umyśliłam, że okrążę sporą część tego kompleksu, idąc najpierw dołem, gdzie jeszcze sporo śniegu miejscami leżało i ziemia była zupełnie zmarznięta, a później górą, gdzie słoneczko operowało zdecydowanie mocniej.

     Taka wygodna trasa była tylko na wstępie. Później schodziłam po stromych zboczach i musiałam pokonywać zwalone drzewa. Taką trasę wymusili leśnicy, którzy pogrodzili całe połacie lasu - w wielu miejscach, w których wycięto drzewa, są założona siatki leśne i posadzone młode drzewka. W sumie dobrze, ale obchodzenie dookoła tych leśnych areałów było dość męczące. Nie zrezygnowałam jednak z realizacji zaplanowanej trasy; podążałam w obranym kierunku i podziwiałam grzyby nadrzewne, bo innych nie było.

      Szczególnie spodobał mi się zwalony pień, cały porośnięty wrośniakami i rozszczepkami. Na wierzchu szeregowo ustawiły się wrośniaki garbate, a boki zostały opanowane przez mechate rozszczepki pospolite.

     Przy dobrze uskutecznionej gimnastyce można było na cieńszych konarach sfocić rozszczepki od ich atrakcyjniejszej strony.

     Jedna rozszczepka odpadła, kiedy opierałam się o pień i przyczepiła mi się do rękawiczki. Jakież było moje zdziwienie, kiedy pod spodem starego owocnika zobaczyłam przycupnięte młodzieniaszki. Nigdy wcześniej nie widziałam tak rosnących rozszczepek.

     Równie mechate, jak rozszczepki, były wrośniaki szorstkie.

     A później stanęłam na rozstajach dróg i musiałam zdecydować, którą wybrać. Wszystkie prowadziły mniej więcej w stronę, w którą chciałam się dalej przemieszczać, ale przecież trzema na raz iść się nie da.

     Zdecydowałam się na tę najszerszą, bo, po pierwsze, wydawało mi się, ze ona najbardziej okrąża las (a to wydłużało spacer), a po drugie po jednej stronie ciągnął się teren podmokły, na którym rosły dzikie bzy i leszczyny - okazja do poszukania uszaków i orzechówek. Poszłam zatem tą drogą, a właściwie krzakami ciągnącymi się wzdłuż niej.

    Trafiłam tam na całe stada ubiegłorocznych purchawek gruszkowatych. Nie było dzieci, żeby purchać zarodnikami, więc sama sobie trochę podymiłam.:)

    Uszaki też się trafiły, ale zaledwie kilka sztuk. Wszystkie były doskonale wysuszone. Zebrałam je i schowałam do plecaka, żeby przywieźć z lasu jakikolwiek łup.

    Na tym bagiennym terenie rosło tez sporo innych nadrzewnych grzybów - mrożone kisielnice kędzierzawe,

kruszące się zgliszczaki pospolite

i mnóstwo przepięknych wrośniaków różnobarwnych.

     Szeroka droga opuszczała las i kierowała się gdzieś przez pola. Trzeba było z niej odbić ku słonecznej górze. Nie spieszyło mi się zbytnio, więc jeszcze zaliczyłam spore zakole dołem lasu.

    A później zaczęłam podchodzić ku górze. Na dole było sporo śniegu i lodu, ale im wyżej, tym więcej było błota.

    Z grzybów najwięcej było po drodze drewniaków szkarłatnych.

    Zlokalizowałam też piękną niszczycę anyżkową. Pochyliłam się nad nią z nosem, żeby się upewnić, że to na tysiąc procent ona. Wącham i nic... Żadnego anyżu nie czuć. Dopiero po roztarciu w rękach kawałeczka owocnika, dało się wyczuć delikatny, anyżowy zapaszek. Chyba zima wyssała z tego grzybka wszystkie aromatyczne soki i dopiero wiosna musi je odnowić, żeby niszczyca waliła anyżem, tak, jak powinna.

    Na nasłonecznionej górze lasu udało mi się również zlokalizować nieco wiosny. Leśny agrest wypuścił już malutkie listeczki.

    Miodunki ćme zaczęły kwitnąć. Zaskoczyły mnie trochę, bo prędzej spodziewałam się przylaszczek, a nie ich.

    Na dobre rozkwitły śledziennice skrętnolistne. Za każdym razem, każdej wiosny, kiedy oglądam te niepozorne kwiatuszki, nie mogę się nadziwić ich nazwie. W życiu bym nie wpadła na to, żeby taką roślinkę nazwać śledziennicą.

    Wypatrywałam też wawrzynków wilczełyko, bo w cisiowym lesie jest ich sporo. Nie zakwitły jeszcze wszystkie. Tylko jeden krzaczek miał pączusie, które zaczęły się rozchylać.

    Byłam już całkiem niedaleko parkingu, kiedy Pawełek dał znać esemesem, że są już z chłopakami w domu, cali, niezgubieni i bezpieczni. Ja już też powinnam wracać. Po drodze natknęłam się jeszcze na umierając grzybówki dzwoneczkowate. Porastały cały pniak, ale nie wyglądały już zbyt efektownie.

    Pomachałam jeszcze śpiącym spokojnie smardzówkom i pojechałam do domu, żeby dać Menażerii niedzielny obiad.