Grzybowy mix dodatkiem do smardzowatych

    Najważniejsze podczas niedzielnego wypadu do kolejnych lasów były oczywiście smardze i ich krewniaczki, ale jak się cały dzień wędruje po grzybnych lasach, to nawet przy tej suszy, jaka panuje, trafia się również na inne grzybki. Grzybowego bogactwa, do jakiego przyzwyczaiły nas tamte rejony, nie było, ale kilka ciekawych gatunków wpadło w obiektyw. Zobaczcie, co nam się jeszcze dało znaleźć.

      Smardzom często  towarzyszą piestrzenice kasztanowate. To przepiękne i bardzo fotogeniczne grzybki. Choćbym nie wiem jak skupiała się na poszukiwaniach smardzów w wiosennym lesie, to tym pięknościom nigdy nie przepuszczam i zawsze parę fotek z nimi przywożę do domu. Teraz rozglądałam się za nimi bardziej intensywnie niż zazwyczaj, bo w tym roku nawet one nie pojawiły się masowo. 

    W pierwszych dwóch lasach nie wytropiliśmy ani jednej piestrzenicy, czemu się mocno dziwiłam, bo gospodarz tych leśnych posiadłości informował, że gdybyśmy chcieli pozyskiwać piestrzenice, to powinniśmy zabrać do lasu taczki, bo tyle ich rośnie. Po konsultacji telefonicznej ustaliliśmy jednak, że jest ich multum, ale w zupełnie innym lesie, którego my jeszcze nie znamy.

    Na pierwsze piestrzenice trafiliśmy dopiero w trzecim lesie, po którym buszowaliśmy. Tylko jedna z nich osiągnęła rozmiary, do jakich przyzwyczaiły nas dwa ubiegłe lata - miała wielkość dwóch złożonych pięści i wspaniały, kasztanowy kolor.

    Pozostałe egzemplarze z tego lasu, jak również mieszkanki lasu czwartego, były rachityczne, malutkie i w większości przypalone słońcem na czarno. Ot, takie wypierdki piestrzenicowe którym zabrakło wilgoci do osiągnięcie większego wzrostu.

    Udało mi się też znaleźć pierwszą w tym roku majówkę, noszącą obecnie nazwę gęśnicy wiosennej. Miała wielkość odrobinę większą od monety dwugroszowej i była zupełnie wyschnięta. Kiedy ją zobaczyłam w ziemi, schyliłam się, żeby sprawdzić, czy to grzyb, czy kamień. Przy pierwszym dotknięciu bardziej przypominała kamyczek, ale kiedy zaczęłam wydłubywać go z podłoża, okazało się, że ma trzon. Gatunek zidentyfikowałam na podstawie charakterystycznego dla majówek zapachu. W przypadku tego grzybka nie był zbyt intensywny, bo ulotnił się w czasie wysychania. Był jednak na tyle wyraźny, że suszek został rozpoznany.

     Susza dotknęła również nadrzewniaki. Wrośniak różnobarwny stracił swoje intensywne barwy.

    Żagwie wiosenne obeschły na brzegach kapeluszy.

    Nawet bardzo twarde błyskoporki podkorowe miały nieco inną konsystencję niż podczas pogody obfitującej w opady. Kiedy rok temu oglądałam te same egzemplarze, były na tyle elastyczne, że trudno było oderwać kawałeczek, żeby zobaczyć jak wygląda pod wierzchnią, czarną warstwą. Tym razem powierzchnia owocników kruszyła się pod lekkim nawet dotykiem. Wystarczyło przeciągnąć dłonią po błyskoporku i odpadały od niego "żużelki".

     Grzybkiem, którego spotkanie najbardziej mnie ucieszyło, był boczniak topolowy. Grupka owocników rosła na wysokości półtora metra, więc w idealnym do obejrzenia go miejscu. Niestety, również dla nich jest za sucho. Owocniki nie były jędrne, lecz takie gąbczaste, przesuszone i sflaczałe. Mimo to, przepiękne.

    Większość boczniaków była jeszcze zupełnie zamknięta pod spodem; blaszki skrywała delikatna błonka.

    Susza daje się we znaki również roślinom. Niektóre z nich, zwłaszcza pięciorniki, miały zupełnie wysuszone listeczki. Mimo to, próbują kwitnąć.

    Rozwijają się paprocie.

I kwitną dzikie jabłonki.

    Sucha ściółka leśna odbiła się również na naszych nogach. Stopy i nogi aż do kolan mieliśmy czarne od leśnego kurzu. Kiedy wieczorem wróciliśmy do domu, zarządziłam zaraz po jedzeniu kąpiel z przeglądem kleszczowym. Krzyś był tak zmordowany, że oświadczył, że jest czysty i wcale się nie musi myć, a jego czarne nogi mają całkiem naturalny kolor.:) Musiałam go na siłę zawlec pod prysznic. Oprócz brudu nie przywieźliśmy z lasu żadnych niespodzianek - kleszczyków nie było.:)