Pierwsze smardze 2019

     Kiedy już nasyciliśmy oczy i zabraliśmy na karty pamięci większość zobaczonych smardzówek, pojechaliśmy w inne miejsce, oddalona o parę kilometrów, żeby spotkać się ze smardzami stożkowatymi. Paweł gwarantował dwa, które znalazł i zaznaczył już znacznie wcześniej. Jeden z tych dwóch to dobrze znany środowisku grzybiarskiemu smardzyk - celebryta, najpierwszy, jaki został znaleziony w Polsce. Do spotkania z nim trzeba się było dobrze przygotować - wymienić karty w aparatach na nowe, jeszcze puste i sprawdzić, czy baterie mają jeszcze wystarczająco dużo mocy. Mając pewność, że jesteśmy dobrze przygotowani, można było wejść na teren opanowany przez pierwsze smardze.

    Zanim jednak zobaczyliśmy wymarzone grzybki, zderzyliśmy się ze znacznie smutniejszym widokiem - kawał wyciętego i zdewastowanego lasu, ziemia zryta ciężkim sprzętem, koparki i ciężarówki stojące w miejscu, gdzie rok temu szukaliśmy i znajdowaliśmy wiosenne grzybki. Paweł powiedział, ze to nie jedyna miejscówka smardzowa zniszczona w tym roku. Wyminęliśmy ten plac budowy na skraju lasu i weszliśmy w krzaki.

     Początkowo prowadził Paweł, ale kiedy już byliśmy blisko, wycofał się i kazał nam samodzielnie znaleźć swoje grzybki. Stwierdziłam, ze najbezpieczniej będzie wypuścić przodem Krzysia, bo na pewno znajdzie, a przy tym radość będzie miał ogromną. Nie omyliłam się - Krzyś bez trudu wypatrzył dwa smardzyki zaznaczone przez Pawła piramidkami z patyków. Żebyśmy ich przypadkiem nie zadeptali w ferworze poszukiwań.;)

     Przystąpiliśmy do działań operacyjnych i uwieczniania pięknych modeli. Ten najwcześniej znaleziony był już pięknie wyrośnięty i prezentował się niezwykle okazale.

     Drugi, nieco mniejszy, był równie piękny.

    Po dokładnych przeszukaniu wzrokiem ściółki okazało się, że te dwa smardzyki mają towarzystwo, które dopiero co zaczyna wyrastać. Pod liściem skryły się dwa półcentymetrowe maluszki, które pozazdrościły tym starszym sesji zdjęciowej i też się chciały załapać na foty.

     Przejechaliśmy do jeszcze jednego lasu, w którym już całkiem samodzielnie musieliśmy coś znaleźć. Paweł powiedział tylko, że na pewno tam są, bo po prostu muszą być. Innej opcji nie ma.

      Łatwo nie było, ale się udało. Kilka maluchów udało nam się wypatrzeć. Trzeba się było skupić na takich odsłoniętych miejscach, w których nie leżały sterty zeszłorocznych liści, bo tylko w takich warunkach była szansa na zobaczenie miniaturowych grzybków, z których największy miał co najwyżej centymetr wzrostu. Takie małe smardze nazywamy zapałczakami albo smardzynkami. To oczywiście nasz menażeryjny slang, a nie język naukowy.

     Niektóre smardzusie zostały już nadjedzone przez leśne stwory, które absolutnie nie przejmują się ani niewielkimi rozmiarami swojego posiłku wiosennego, ani tym bardziej ochroną gatunkową.

     Znaleziska zostały udokumentowane. W ściółce nie chcieliśmy grzebać ani nawet nadmiernie po niej chodzić, żeby nie zniszczyć małych smardzów pochowanych na razie przed naszym wzrokiem.

     Smardze w Pawła lasach są dobrze pilnowane przez leśną gadzinę. Najpierw trafiliśmy na piękną żmijkę, która leżała sobie zwinięta w kłębuszek. Przygotowałam się do sesji zdjęciowej, aparat ustawiłam i zbliżyłam się do gadzinki. Niestety, tradycji stało się zadość i żmija przede mną zwiała. O co tu chodzi, że wszystkie żmije jadowite uciekają, kiedy tylko znajdę się w pobliżu???

     Za to Pawełkowi nie uciekła druga pilnowaczka smardzów - jaszczurka zwinka. Udało mu się ją całkiem ładnie upolować.:)

     Smardzówki i smardze dały nam mnóstwo radości, ale to jeszcze nie wszystkie gatunki złapane na niedzielnej wyprawie. Po smardzowych miejscówkach podrzuciliśmy Michałka i Krzysia cioci Iwonce, a my przesiedliśmy się do szybszego Grzybowozu Pawła i pognaliśmy na miejscówki udostępnione przez innych grzybiarzy z okolicy.