Kolejne koszyki siedzuniowe

     Niedzielne wstawanie na grzyby przebiegało bardzo powoli, bo sobotni wieczór spędziliśmy na imprezie urodzinowej koleżanki Michałka i Krzysia w Ogrodzie Doświadczeń. Podstawową atrakcją dla dzieciaków była możliwość zabawy "po ciemności". Z tej ciemności zrobiła się północ i chłopcy do łóżek dotarli na zasilaniu awaryjnym, stwierdzając, ze przecież można rano umyć zęby dwa razy, żeby tylko nie myć ich już teraz.;) Nie ukrywam, że ja już przysypiałam na imprezie od 22 i marzyłam o spaniu na równi z chłopakami albo i bardziej.  Pokłosiem późnego zaśnięcia było opóźnienie w niedzielnym wyjściu do lasu. Na dodatek rano padał deszcz, który, jak wiadomo, jest doskonałym wydłużaczem porannego spania. Dobrze, że grzyb nie zając i czasem poczeka nawet na śpiochów. Pojechaliśmy do lasu koło Brzeska, licząc przede wszystkim na siedzunie sosnowe.

     Deszcz przestał padać już podczas jazdy, a kiedy dotarliśmy na miejsce, przez chmury zaczęło przebijać się słońce. Tuż za parkingiem opuściłam leśną drogę, żeby ruszyć w las, ale zaraz musiałam zawrócić, bo Krzyś, który chciał drogę opuścić dwa metry dalej, trafił na stadko drobiu siedzącego na skarpie oddzielającej drogę od lasu. I musiałam koniecznie iść je zobaczyć, bo takie piękne były. Zażóciło się na dnie koszyka, a ja stwierdziłam, że to dobry prognostyk na dalsze grzybobranie. 

    W lesie czekały kolejne pieprzniki, tym razem ametystowe. Nigdy wcześniej ich w tym miejscu nie znaleźliśmy, ale akurat w tym lesie bywamy rzadko - raz, dwa razy w roku, więc mamy spore szanse przegapić występowanie jakiegoś gatunku.

     Zbierając ametyściaki zatrzymaliśmy się chwilę przy uroczych maślankach wiązkowych, które obsiadły kilka sąsiadujących z sobą pniaków. To przy nich zorientowałam się, że w zasięgu wzroku nie mamy Pawełka. Wywołaliśmy go. Okazało się, że pognał do przodu, stwierdzając, że na początku lasu nic nie ma. Zarzuciłam dalsze poszukiwania pieprzników ametystowych i poszliśmy na poszukiwania taty Pawełka.

     Po drodze przyglądałam się kolejnym tęgoskórom, licząc na to, ze któryś z nich dorobił się towarzystwa. Jednak to nie ja, lecz Krzyś wypatrzył podgrzybki pasożytnicze. To jeden z niestandardowych gatunków, jakie pamiętam z dzieciństwa i co rok wypatruję ich na wszystkich napotykanych tęgoskórach. Nieczęsto się jednak z nim spotykam. A pamiętam, że kiedy miałam kilka lat, dość często je widywałam. Moja mama nazywała je zajączkami purchawkowymi.:)

    Równocześnie zobaczyłam Pawełka i ślicznego wrośniaka różnobarwnego. Zatrzymałam się przy grzybku.

     Przeszliśmy kawał lasu i okazało się, ze na jego skraju to było grzybowe Eldorado. Tu nie było nic godnego uwagi poza ładnymi nadrzewniakami. Zeszliśmy do naszej tajnej miejscówki borowikowej. A tam czekała na nas leśna masakra. Leśnicy powycinali mnóstwo drzew na sporym obszarze lasu i wszystko zostawili w miejscu, gdzie prowadzili "prace pielęgnacyjne". Nie dość, ze nie udało się pod gałęziami wypatrzeć żadnego borowika, to jeszcze ciężko było się przez tę plątaninę pni, konarów i gałęzi przedostać. Moje chłopaki zniechęciły się zupełnie i stwierdziły, że będą spacerować drogą, bo i tak nic się nie znajdzie.

     Ja poszłam dalej lasem i przez kolejne dwa kilometry spotkałam jedynie podstarzałe goryczki. Wizja szmaciakowego pozysku oddalała się w zastraszającym tempie.

    Wyszłam z lasu na rozstajach dróg, gdzie chłopcy mieli na mnie czekać. Z daleka słyszałam jak rozprawiają na temat sobotniej imprezy i planują kolejne atrakcyjne wypady w miejsca niekoniecznie grzybowe.

     Szliśmy razem drogą napawając się mokrym i słonecznym lasem, w którym niby jeszcze króluje letnia zieleń, ale pojawiają się już pierwsze oznaki jesieni - opadłe liście (głównie brzozowe) i zrudziałe paprocie.

     Długo na drodze nie wytrzymałam i ponownie zanurkowałam w las. A tam czekał ten pierwszy siedzuń dla mnie przeznaczony. Prawie go przegapiłam - przeszłam już parę kroków dalej, ale zanotowany w przelocie przez mózg obraz, kazał mi zawrócić. Wróciłam te kilka kroków i po odsunięciu trawy pozyskałam moje znalezisko. Nie był dobrze widoczny, jak to często z nimi bywa; skrywała go trawa przez którą nie zdołał się wypchnąć całkowicie.

     Weszliśmy na teren, na którym zaczęło się pokazywać coś grzybowego. Po chwili Pawełek udarł się, ze ma kolejnego szmaciaka.

     Był ten kolejny i były następne. Najwięcej znalazł Pawełek.

    I tylko Krzyś nie mógł znaleźć swojego. Kazał się sfotografować ze znaleziskiem taty i trochę pomarudził, że nie może sam znaleźć. Powiedziałam mu wtedy, że dzisiaj tata wybrał najlepszy szmaciakowy szlak i trzeba iść za nim, a w razie potrzeby wyprzedzić.;)

     Krzyś zrealizował moją instrukcję w stu procentach, co przyniosło doskonały efekt.

     Podsumowując siedzuniobranie, można stwierdzić, że: ja znalazłam pierwszego, co otworzyło sejf z kolejnymi, Pawełek znalazł najwięcej, co poprawiło mu humor, a Krzyś znalazł największego i najładniejszego, co po raz kolejny uczyniło go królem grzybobrania. A Michałek cieszył się, ze będzie miał co jeść i wymyślił, że najlepiej będzie zrobić panierowane nuggetsy siedzuniowe. Pomysł został zrealizowany i skonsumowany ze smakiem.

     Ostatnim grzybkiem tego spaceru był wypatrzony przez Krzysia rycerzyk czerwonozłoty - młody, świeży, grubiutki i mięsisty.

     Do samochodu wracaliśmy groblą nad zbiornikiem przeciwpożarowym. Rok temu znalazłam tam stanowisko jednego z rzadko spotykanych gatunków gąsek. Teraz jest jeszcze puste, ale może grzybki się pojawią nieco później.

     Na barierce mostku umożliwiającego przejście nad odpływem ze zbiornika, dokazywał ważki. Krzyś zapytał z zaciekawieniem, co one robią. W odpowiedzi wyręczył mnie Michałek, który poinformował brata, że ważki uprawiają seks, czyli przekazują sobie materiał genetyczny, żeby mogła powstać nowa ważka. Po tej informacji Krzyś stracił zainteresowanie seksującymi się ważkami i skupił się na samotnej, która zdecydowanie spokojniej pozowała.

    Jeszcze parę kroków i byliśmy na parkingu. Sporo samochodów się na nim pojawiło w czasie, kiedy zbieraliśmy grzyby. Cyknęłam dokumentalną fotkę i pojechaliśmy do domu.