Przed kilkudniową przerwą

     Znowu jesteśmy na kilka dni w Krakowie. Grzyby zostały w orawskich lasach i muszą na nas chwilę poczekać. Dostały prikaz dalszego rośnięcia oraz instrukcję jak chować się i chronić przed naszą konkurencją, która zalała lasy falą tsunami. Pogoda w tym roku sprzyjała rozmnożeniu się ślimaków oraz muchówek,które uwielbiają atakować każdy grzybowy kształt wykryty w zasięgu. W związku z tym trudno jest trafić na całego, nie wygryzionego przez ślimaki grzybka, a jeszcze trudniej znaleźć takiego, który nie jest nafaszerowany w środku białkiem. Te z pierwszego zdjęcia to wybrańcy spaceru - najpiękniejsi, bez specjalnych ran zewnętrznych po starciu ze ślimaczymi zębami. To jakieś 20% znalezisk borowikowych z tego dnia; większość od razu zostawała w lesie, nawet bez wyciągania ze ściółki. Jeśli myślicie, że te w całości można było zjeść, to się mylicie - piękne po zewnętrzu, w środku miały tylu mieszkańców, że tylko skrawki do sosu udało się uratować. Miejmy nadzieje, że kolejne pokolenia prawdzikusów będą odporniejsze na robactwo i ślimactwo, a teraz chodźmy zobaczyć, co oprócz jadalnych borowików można znaleźć.

    Ten szlachetniak osiągnął niemal idealny kształt kuli. Cóż z tego, kiedy z trudem dopadłam go, żeby zrobić zdjęcie. Był tak wypełniony wewnętrznym życiem, że uciekał żwawo sprzed obiektywu.

     A ten z kolei był całkiem jędrny i Krzyś miał wielką nadzieję, że jego znalezisko trafi całościowo do gara. Szybko wyszło jednak na jaw, że twardość była jedynie powierzchowną cechą tego okazu, który skrywał w środku bardzo urozmaicone towarzystwo.

     Borowiki żółtopore też są robaczywe, co widać doskonale na owocnikach wyrwanych i porzuconych na ściółce przez innych ludzi chodzących po lesie. My ich nie ruszamy i jedynie podziwiamy. Sporadycznie się trafi, że jakiś żółtopory tak dobrze udaje inny gatunek, że udaje mu się zwieść nawet wprawne oko Krzysia. Borowiki żółtopore rosną obecnie w pięknych grupach rodzinnych.

     Równie uroczo i bogato prezentują się muchomory twardawe, które powoli zaczynają wypierać z lasu muchomory czerwoieniejące i zajmować ich miejsce - ze dwa tygodnie temu zaczęły rosnąć muchomorki czerwieniejące i było ich coraz więcej. Po tygodniu ich  wzrostu dołączyły muchomory twardawe i obecnie to ich jest w lesie więcej niż czerwieniejących. Bardzo często rosną na tych samych miejscówkach, w pobliżu siebie, więc łatwo jest prowadzić obserwacje ilościowe tych dwóch gatunków.:)

      Miejscówka borowika orawskiego została zdewastowana. Głównymi niszczycielami były ślimaki, które w tempie ekspresowym wróciły do grzybów, mimo, że wyniosłam je około 50 metrów dalej. Do działań ślimaków dołączył jakiś dwunożny stwór, który powyrywał owocniki i porzucił na ściółce. Szkoda, że do badań oglądowych nie wystarczyła mu jedna sztuka, tylko potrzebował aż trzech....

     Tak wygląda pobojowisko na stanowisku borowika orawskiego.:(

     Doskonale radzą sobie w tym roku kolczakówki wonne. Nie mają już co prawda kropelek gutacyjnych, ale rosną w tempie ekspresowym i wyjątkowo intensywnie pachną. To chyba zasługa wilgotnej i ciepłej aury.

     Siatkoblaszki maczugowate pojawiają się w kolejnych miejscówkach. Wygląda na to, ze w tym roku powinno ich być na bogato.:)

     Z gatunków, których w tym roku nie spotkałam wcześniej, udało się trafić na rodzinę gąbkowca północnego. Młodziutkie owocniki porastały spróchniały pniak świerkowy.

    I pojawiły się pierwsze tegoroczne kolczakówki kropliste - gatunek, który chyba nigdy nikomu się nie znudzi, ani do oglądania, ani do fotografowania.

     Kolekcję zamyka maleńka, ale urocza włośniczka.:)

     W niedzielę wybieramy i wracamy na wieś. W nowym tygodniu doniesiemy uprzejmie, co nowego w orawskich lasach słychać.