Jesień w Kozich Kątach

     Kiedy szukaliśmy grzybów w Lesie Bronaczowa, nie ominęliśmy jednego z urokliwszych zakątków znajdujących się w tym kompleksie leśnym. To niewielki fragment lasu, ale na tyle ciekawy, że otrzymał status rezerwatu przyrody. Ostatnio nawiedziliśmy to miejsce wczesną wiosną - było pięknie, jednak jesień w Kozich Kątach nadaje temu miejscu wyjątkowy klimat - bukowe, dębowe i jaworowe liście, pomalowane farbkami Pani Jesieni, podświetlone słońcem, tworzą prawdziwe przedstawienie świateł i cieni. Zobaczcie zresztą sami.

     To tam udało mi się "złapać" promienie słoneczne rozpraszające się w pozostałościach mgły, której w żadnym innym miejscu nie było. Polowania na takie promienie mają w naszej rodzinie długoletnią tradycję - ja robię zdjęcia, Pawełek robi zdjęcia, a później w domu przekomarzamy się czyje foty lepiej wyszły. Nie wiem dlaczego akurat ten motyw tak nas przyciąga i staje się przyczyną rywalizacji, ale tak właśnie jest.:) Tym razem byłam lepsza, bo Pawełek ich nie zauważył.:)

     Oczywiście łapanie promieni i rozglądanie się za kolorkami w żaden sposób nie zwalnia od wypatrywania grzybów. A one oczywiście były. W oczy rzuciły mi się młodziutkie galaretnice mięsiste - mokra jesień to dla nich idealna pora do wzrostu.

      Znowu pochwycenie kilku światłocieni i ...

...równie pięknie, jak galaretnica, wybarwiony - rulik nadrzewny. Tym razem to Michałkowe znalezisko.:)

    Spacerujemy, robimy zdjęcia, Michaś z Krzychem bawia się chodząc po powalonych pniach drzew. Jesienna sielanka.

     W ciszę leśną wdarł się zupełnie niepasujący tu odgłos - zbliżający się ryk silnika. Zaklęłam pod nosem (żeby dzieci nie słuchały) - pewnie znowu quadowcy robią sobie rajd po niedalekich ścieżkach. Ale odgłos nie był daleko - zbliżał się i po chwili, przez środek rezerwatu, prawem chronionego, przemknął cross. Oczywiście bez żadnej rejestracji, oczywiście niemożliwy do zidentyfikowania (podobnie jak quadowcy, których zdjęcia wysłałam kiedyś do nadleśnictwa - zero reakcji). 

    Kilkakrotnie, w podkrakowskich lasach, musieliśmy schodzić z drogi (czasem oznaczonej jako szlak turystyczny), żeby nie zostać rozjechanymi przez quady czy crossy. I w tych samych lasach stoją tablice ze znakami zakazującymi jazdy konnej. Nigdzie nie ma zakazu poruszania się quadem lub crossem. A przecież szkody dla lasu zdecydowanie większe wynikają z poruszania się po nim pojazdem mechanicznym niż czworonożnym.

     Odgłos silnika rozpłynął się w oddali. Zaległam na ściółce, żeby obfocić maleńkie grzybówki, których było pod dostatkiem, zarówno w ściółce, jak i na pniakach.

     Sporo było również muchomorów czerwonych.

     Na koniec jeszcze parę uchwyconych kontrastów świetlnych.

    I opuszczamy Kozie Kąty.

     Niedaleko od rezerwatu Krzychu zażyczył sobie uwiecznienia swojego nadrzewniakowego znaleziska.

     A na koniec moje - chrząstkoskórnik purpurowy, który opanował wycięte i chyba zapomniane drzewo. Zaczął zajmować nawet plastikową tabliczkę z numerem wyciętego drzewa.