Odwiedziny u orzechówki

     Podczas noworocznego spacerku zostawiłam chłopaków przy ptasiej stołówce, a sama zanurkowałam w krzaki, w których pod koniec listopada znalazłam stanowisko orzechówki mączystej. Obiecałam wtedy sobie i Wam, że przy najbliższej okazji sprawdzę jak miewają się znajome owocniki. Liczyłam też na to, że orzechówki pojawią się również na sąsiednich drzewach.

     Miejsce, w którym rosną niczym się nie charakteryzuje i nie wyróżnia spośród setki takich samych miejsc w pobliżu. Ale nigdy nie miałam problemu z trafieniem idealnie w miejsce, w którym już kiedyś wcześniej znalazłam jakiegoś grzybka. Tym razem nie poszło tak łatwo. Oglądałam kolejne pnie mamrocząc pod nosem tajemne zaklęcia, które miały mi ułatwić odszukanie tego właściwego pieńka.

     Zaklęcia nie bardzo chciały pomóc i w pewnym momencie stwierdziłam, że już na sto procent musiałam minąć to właściwe miejsce. Ponieważ grzybki nie miały prawa ot tak sobie zniknąć, a tym bardziej drzewo nie powinno się było zdematerializować, wiec zawróciłam i ponownie zaczęłam oglądać każde drzewo w miejscu, które wedle wszelkich wskazówek mojej pamięci, było miejscem właściwym. Trud mój został nagrodzony, bo wreszcie je zobaczyłam. Przechodząc tamtędy przed kilkoma minutami, musiałam mieć to właściwe drzewo "po prawej ręce", nie więcej jak metr od siebie.

    Tym razem świeciło słońce, więc owocniki orzechówki nie były mokre, tylko puchate. Po wstępnych oględzinach i stwierdzeniu, że niewiele podrosły przez ten miesiąc z hakiem, przystąpiłam do robienia zdjęć.

    I szybko stwierdziłam, że o ile poprzednio było w tym miejscu strasznie ciemno i mokro, to tym razem jest za jasno i znowu trzeba powalczyć z okolicznościami, żeby jakoś te fotki wyszły.

    Powyżej widać jak pojawiają się nowe owocniki. Tych poprzednio nie było albo siedziały sobie jeszcze pod korą. Teraz rozerwały korę i wychynęły na świat.

     Tylko jeden owocnik pękł pokazując swoje wnętrze. Pozostałe zwiększyły tylko nieznacznie swoje gabaryty.

    Po zrobieniu zdjęć przeszukałam jeszcze przyległości, ale żadnych więcej ciekawostek nie wytropiłam. Miałam już przedzierać się ku wyjściu, kiedy ciszę rozdarł dźwięk telefonu. Dzwonił Pawełek z pytaniem czy jeszcze żyję, bo tyle czasu już mnie nie ma. Się chłopaki stęskniły.:)

     Przeszłam jeszcze raz koło drzewa z orzechówkami, trafiając do niego bezbłędnie i dołączyłam do mojej, głodnej już, menażerii. Orzechówki nawiedzę ponownie podczas kolejnego spaceru w tej części Lasku Wolskiego.:)