Kontrolnie na żółciakowych miejscówkach

    W końcu wiosna zrobiła się taka, jaka być powinna - cieplutka, słoneczna, zielona i pachnąca. Mam nadzieję, że po raz ostatni schowałam zimowe kurtki i wywlokę je z pawlacza dopiero późną jesienią. Wiosnę poczuły też żółciaki siarkowe. Kiedy w ubiegłym tygodniu przeczłapałam moim konnym żółciakowym szlakiem, udało mi się zlokalizować jedno jedyne maleństwo na skraju Bosutowskiego Lasu, a nad Dłubnią, gdzie rośnie ich rokrocznie najwięcej, nie było śladu czegokolwiek żółtego na nadrzecznych wierzbach. Spacer po tych samych miejscach powtórzyłam po pięciu dniach i widać jak grzybki rosną w oczach.:)

     Od ubiegłego roku nad Dłubnią zmniejszyła się ilość drzew - sporo wierzb zostało wyciętych. W związku z tym i żółciaki mają mniej substratu, na którym mogą rosnąć. Przegalopowałyśmy z Latoną drogą biegnącą wzdłuż łąki, ale w miejscu, gdzie spodziewałam się grzybków, zwolniłyśmy do człapania. W wolnym tempie można było wypatrywać żółciaków. Latona nie była zachwycona przemieszczaniem się stępem po drodze, gdzie zazwyczaj pozwalam się jej rozpędzić. W ramach rekompensaty za wyhamowanie w biegu, pozwoliłam jej chapnąć trochę zielonej trawki. Po chwili była już zupełnie udobruchana i szła sobie noga za nogą, podskubując co smaczniejsze kąski.

     Mogłam spokojnie rozglądać się za żółciakami. Było sporo maluchów rosnących zarówno na żywych drzewach jak i na pniakach po ściętych drzewach. Najwięcej żółciaków usadowiło się u podstaw drzew, w trawie i pokrzywach. Wiem już, że na pozysk trzeba się będzie wyposażyć w rękawiczki, żeby nadmiernie nie poparzyć pazerniaczych łapek.

    Drugi rząd wierzb rośnie nad samą rzeką. Tam zawsze człapiemy powoli, bo bobry tak podkopują brzegi, że w drodze wypadają głębokie dziury stanowiące niebezpieczeństwo dla końskich nóg. W związku z tym Latona nie miała zastrzeżeń do wolnego tempa i skubała sobie soczyste listki z wierzb, na których również pojawiło się młodziutkie pokolenie żółciaków.

     Pozostawiłyśmy naddłubniańskie łąki i wierzbowe żółciaki i przemieściłyśmy się do lasu.

    Pierwszymi grzybami, które stanęły na naszej drodze, były piknie wyrośnięte żagwie łuskowate. Nie będę ich pozyskiwać, bo nieszczególnie lubię ich smak. Niech sobie rosną dalej - może osiągną rekordowe rozmiary, bo aura zdecydowanie im sprzyja.

    Żółciak, który pięć dni wcześniej był kilkoma żółtymi kropeczkami, osiągnął już rozmiary pozyskowe. Takie, już wykształcone talerze, ale jeszcze mięciutkie i delikatne, są najlepsze w smaku.

    Wyjęłam z kieszeni "anużkę" - siatkę zabieraną do lasu "na wszelki wypadek" i zapełniłam ją żółciakowymi wachlarzami.

     Wracałyśmy do stajni przez łąki i pola, które były tak samo żółte jak grzyby pozyskane w lesie.:)