Michałek i zimowisko

    W tym roku Michał po raz pierwszy pojechał na zimowisko bez Krzysia. Było to nie lada wyzwanie, bo dotychczas, przez trzy lata z rzędu, to młodszy brat dbał o to, żeby Michałek niczego nie zgubił, o niczym nie zapomniał, a na wyjścia zakładał na siebie odpowiedni strój. A tu się Krzysiowi jesienią, kiedy były zapisy na zimowisko, ubzdurało, że będzie za mamą tęsknił, a poza tym na pewno zgubi jakąś skarpetkę, która będzie okrutnie samotna bez swojej siostrzanej duszy z drugiej stopy. Tak się przejął własnym cierpieniem z tęsknoty i losem rozdzielonej pary skarpetek, że ze łzami w oczach błagał, żebym go tylko na zimowisko nie zapisywała. Chciał też taki sam los zgotować swojemu starszemu bratu, który się jednak nie dał zmanipulować i stwierdziwszy, że na zimowisku jest fajnie, chciał pojechać. Moje starania mające na celu zmianę Krzysiowej decyzji nic nie dały. A tak mi zależało, żeby się ich obydwu na te całe sześć dni w roku pozbyć.;)

    W efekcie Krzyś został, a Miś pojechał. Odstawiłam tegoż Misia w poniedziałkowy poranek do autokaru, pomachałam mu na pożegnanie, wraz z Krzysiem wróciłam do codziennych zajęć i rozpoczęłam oczekiwanie na informację od Michałka, że dojechali szczęśliwie, że się rozpakował, ze ma super kolegów w pokoju itp. Czekałam najpierw do popołudnia, kiedy to doszłam do wniosku, ze na bank powinni być już na miejscu. Dzwonię do Michałka, a tam telefon wyłączony. Drugie podejście zrobiłam wieczorem, a kolejne rano dnia następnego. Telefon Michałka był cały czas wyłączony... Wysłałam sms-a, żeby się odezwał, jak go przeczyta.

    Trochę byłam na niego zła, że nie włączył nawet telefonu, ale z drugiej strony było to równoznaczne z tym, że ma tyle ciekawych zajęć, że nawet zapomniał, żeby matce dać znać. W sumie jestem przyzwyczajona, że Michał ma prawie nieustająco wyłączony telefon, bo nawet, kiedy samodzielnie wraca ze szkoły i wysyła mi sms-a z informacją, że jedzie tramwajem, to tuż po wysłaniu, wyłącza telefon. Wie przecież doskonale, że to diabelskie urządzenie odbiera i wysyła fale, które mogą szkodzić mózgowi dziecka.:) Chyba ja jestem do tego bardziej przyzwyczajona niż Pawełek, który we wtorek wieczorem nie wytrzymał i zadzwonił do pani Reni, którą zapytał, czy nasze dziecko jest na zimowisku, bo znaku życia nie dało. Ponieważ Michał był pod ręką,  pani Renia dała mu telefon. Przywitał się z tatą uroczo - "sie ma!" A na zarzut, ze się do nas nie odezwał przez dwa dni, odpowiedział, że przecież gdyby miał wypadek i nie żył, to pani Renia CHYBA dałaby nam znać. A skoro nie dała, to człowiek z przeciętnym IQ, bez trudu powinien się domyślić, że jemu, Michałowi nic się złego nie dzieje i dobrze się bawi. Na dłuższe dyskusje nie miał czasu. No i po co było dzwonić? Żeby się później zastanawiać czy sie ma to przeciętne IQ, czy też ciutkę do niego brakuje.;)

    W świetle tego dwudniowego braku kontaktu z Michałkiem, miłym zaskoczeniem był dla mnie dźwięk telefonu, który wyrwał mnie z łazienki w środę wieczorem. Michałek zadzwonił! I poinformował mnie, ze dziś odczuł taką potrzebę, żeby zadzwonić. Miło mi się zrobiło. Zapytałam, co spowodowało, że Michaś nagle i niespodziewanie odczuł potrzebę zadzwonienia do matki. Rezolutnie odparł, że boli go trochę noga  i trochę brzuch, więc miał odpowiednią motywację. Wypytałam go zatem o te bóle i stwierdziwszy, że zdecydowanie nie zagrażają jego życiu i zdrowiu, chciałam się dowiedzieć, co się dzieje na zimowisku. Michał nie miał już jednak nadmiaru czasu na dyskusje, więc wydobyłam z niego jedynie informacje, że raz pojeździł na sankach, ale śniegu było mało, a w pokoju mieszka z Kubą i trzema Antkami. Po drugiej stronie połączenia słychać było lekkie zamieszanie. Michał rzucił krótko, że musi juz biec i właściwie to już go prawie nic nie boli. To był koniec rozmowy. 

    Przez następne dwa dni, czyli w czwartek i piątek, zamiast Michałka kontaktowała się ze mną pani Renia, bo Michał się przeziębił, bolało go gardło i trzeba było uzgodnić jak mu pomóc, żeby jeszcze skorzystał z zimowiskowych atrakcji przez te dni. Michałek sam z siebie nie odczuwał już potrzeby, żeby zadzwonić. Telefon miał oczywiście wyłączony. 

    Za to w sobotę, w dzień powrotu z zimowiska, Michał zaserwował mi całą serię sms-ów z informacjami, że już jadą, za ile będą, że już dojeżdżają. Najwyraźniej zależało mu, żebym się przypadkiem nie spóźniła po niego. Po przyjeździe stwierdził, że w tym roku tęsknił zdecydowanie mniej niż rok wcześniej. I spisał się na medal - ubierał się ciepło, mył codziennie nogi (przy tej informacji byłam w lekkim szoku), niczego nie zgubił i w dodatku nie wydał ani grosika ze swojego kieszonkowego, które dostał na wyjazd. Nadprogramowo przywiózł okrutną chrypkę i kaszel, ale one już zostały opanowane, czemu przysłużył się niedzielny spacer.:) 

    Krzyś tęsknił za bratem od środy. Przez pierwsze dwa dni napawał się byciem jedynakiem, ale szybko mu się samotność znudziła. W piątek już co chwilę mówił, w co się będą razem bawić, co pokaże i opowie bratu. Kiedy już byli razem, Krzyś szczegółowo wypytywał o wszystko co się działo na zimowisku - od jedzenia, przez zorganizowane zajęcia, po zdarzenia najciekawsze, czyli to, co się działo w pokoju, kiedy żadnej pani w pobliżu nie było.:) Widać było, że żałuje trochę swojej decyzji o niejechaniu na zimowisko, chociaż udawał, ze wcale go opowieści Michała nie fascynują.