Kurnik się otworzył :)

 

    Jeszcze w niedzielny poranek oglądałam zdjęcia z kurkowymi doniesieniami z czterech stron świata i ślinka mi kapała na widok koszyków, misek i wiaderek wypełnionych kurami. Taką samą reakcję powodowały wysypane na blat stołu żółciutkie grzybki, a zdjęcia z rosnącymi gromadnie kureczkami wywoływały zazdrościę i mocniejsze bicie serca. Niezmiennie kurki pozostają moimi ulubionymi  grzybami konsumpcyjnymi i już mi się tęskniło za ich smakiem, a one jakoś nie zamierzały się w moich lasach zameldować, chociaż gdzie indziej rosną już od dawna.

    Jakoś w ubiegłym tygodniu udało nam się wypatrzeć małe stadko maluszków, które jeszcze nie nadawały się do zbioru i zostały w lesie. A później długo, długo nic. Żadnych kurek, kurczaków ani nawet kogutów.

    A co można było znaleźć w lesie? Przede wszystkim borowiki ceglastopore, które są najwierniejszymi grzybowymi towarzyszami wędrówek po  orawskich lasach. W niedzielę przeszłam samotnie ładnych parę kilometrów od Winiarczykówki do Lipnicy i przez dłuższy czas jedynymi napotkanymi grzybami były właśnie one.

    Chociaż większość z nich znajdowała się już w stanie zejściowym, to jeszcze całkiem sporo egzemplarzy udało mi się zapakować do koszyka. Te znalezione,  nawet te większe i starsze, były wszystkie zdrowe i w pełni nadające się do wegetariańskiej konsumpcji.

    Oprócz poćców znalazłam jednego borowika usiatkowanego. Gdyby w ściółce było więcej wilgoci,  może usiatki rosłyby gromadniej, ale już jest ponownie sucho i grzyby nie mają łatwo.

Równie samotny był podgrzybek złotawy.

Z gatunków niejadalnych najliczniej występującymi są borowiki żółtopore.

     I na koniec tej mojej niedzielnej wędrówki, już bez większego przekonania, zajrzałam w kurkowe młodniki. Widok tysięcy kurek i kurczaków uradował mnie ogromnie. Przystąpiłam do żmudnej pracy segregacji kurkowej ze względu na wzrost. Ponad godzinę zajął mi pozysk.

    Taki był efekt, a smak kurkowej zupy - bezcenny. Już nie muszę zazdrościć innym, którym się darzy kurkowo.;)

    Następne dwa dni, czyli poniedziałek i wtorek, to penetracja kurkowych lasów. Na jedno z tych wyjść namówiłam moją młodzież, ale jak widać po minach, mogłam sobie darować wyciąganie ich na spacer. Niestety, rok zdalnej nauki zrobił swoje i teraz oni wolą funkcjonować w wirtualnym świecie niż w realu. Choćbym stanęła na głowie i klaskała uszami, chyba musimy po prostu ten etap przetrwać i zaczekać, kiedy nieco im się odmieni spojrzenie na świat.

    Oni siedzieli ze zblazowanymi minami, przemieszczając się z miejsca na miejsce, a ja sobie szukałam i zbierałam.

    Poza kurkami trafił mi się jeden muchomorek czerwieniejący.

Przez dwa dni takie zbiory kurkowe miałam.:) I oby kurnik już się nie zamykał do końca wakacji co najmniej.